ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΛΦΑ
Το 42ο Φεστιβάλ Ολύμπου ολοκληρώθηκε πριν από λίγες μέρες. Το φετινό φεστιβάλ, με τις 10 περίπου θεατρικές παραστάσεις του, έδωσε την ευκαιρία στο κοινό να δει από κοντά και να εκτιμήσει τις κατακτήσεις της σημερινής θεατρικής τέχνης: όσο και αν είναι ο θεσμός του Φεστιβάλ Ολύμπου πολυσυλλεκτικός και όχι κατανάγκην αρωγός ενός συγκεκριμένου θεατρικού πράττειν, δεν έλλειψε η σοβαρή και επιμελημένη τέχνη του θεάτρου σε όλες της σχεδόν τις μορφές.
Υπενθυμίζω πρόχειρα: «Μήδεια» (Γιώργος Κιμούλης), κορυφαία μορφή του φετινού θεατρικού καλοκαιριού,«Αγαμέμνων» (Καρυοφυλλιά Καραμπέτη), «Φαύστα» του Μποστ (σκηνοθεσία του Κώστα Τσιάνου), «Επιθεωρητής» του Γκόγκολ (Γ. Αρμένης και Κ. Μαρκουλάκης), «Τραχίνιες» και «Κύκλωψ», δύο ελάχιστα ανεβασμένες παραστάσεις, οι οποίες μάς έδειξαν τον πλούτο και την ευρηματικότητα των Ελλήνων σκηνοθετών (Θωμάς Μοσχόπουλος, Βασίλης Παπαβασιλείου). Ο κατάλογος θα μπορούσε να επιμηκυνθεί ανάλογα με τα γούστα και τις προτιμήσεις του καθένα μας.
Το βέβαιο είναι, και αυτό δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω, το γεγονός πως, χάρη στο Φεστιβάλ Ολύμπου, οι Πιεριείς είχαν την ευκαιρία να δουν, να ακούσουν και να πάρουν μια γεύση της θεατρικής προκοπής μας ως έθνους. Και αυτό είναι κάτι που οφείλουμε μέσω του διαλόγου και της αξιοποίησης όλων όσοι διαθέτουν όραμα, ειδικές σπουδές και γνώση —χωρίς αποκλεισμούς και μίζερες βοναπαρτικές συμπεριφορές— να διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού. Διορθώνοντας δηλαδή και τα τρωτά μας.
Κάποια από αυτά: 1. Καλύτερη οργάνωση των εκδηλώσεων. Αφορά την έναρξη των εκδηλώσεων, την τήρηση της τάξης (χώροι στάθμευσης, σεβασμός του χώρου), την συνεχή ενημέρωση της ιστοσελίδας του Φεστιβάλ κ. ά. Δείγματος χάριν: αλγεινή εντύπωση προξένησε το γεγονός πως η ωραία ιδέα «Θεάτρου Έπαινος» τοποθετήθηκε από τους οργανωτές υπεύθυνους στις 6.30 το απόγευμα, την ίδια μέρα που είχε στις εννιά παράσταση, με αποτέλεσμα ο οξυδερκής κριτικός που βραβεύτηκε, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, να μιλά, εκεί, γύρω στις επτά, σε 10 άτομα. 2. Πιο εύστοχη επιλογή της τιμώμενης χώρας. Καλό είναι η χώρα να επιλέγεται πρώτα πρώτα από εκείνους τους λαούς οι οποίοι μάς τιμούν με την παρουσία τους (Σερβία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουγγαρία κλπ). Αλλιώτικα θα έχουμε να ζήσουμε στιγμές αμηχανίας (και τουριστικής αποτυχίας) όπως με την Ισπανία: όχι μόνο δεν καταδέχτηκε να έρθει κάποιος εκπρόσωπος της Ισπανίας στα εγκαίνια αλλά και η κάλλιστη κατά τα άλλα Λουθ Καζάλ εισέπραξε το υπερμέγεθες ποσό των 70. 000 ευρώ (την ώρα που ο προϋπολογισμός του Φεστιβάλ Φιλίππων φέτος ήταν 63. 000 ευρώ σύμφωνα με δήλωση του Θοδωρή Γκόνη)«βάζοντας μέσα» το Φεστιβάλ 60.000 ευρώ! Ωστόσο, η Νορβηγία φέτος άφησε καλές εντυπώσεις: μία σεμνή και ουσιαστική εναρκτήρια βραδιά, δύο καλές χορωδίες με έργα Θεοδωράκη και τρεις εκθέσεις (μάλλον αδιάφορες και τουριστικού επιπέδου κατά την κρίση μου αλλά αυτό είναι θέμα γούστου). 3. Χρειάζεται το Φεστιβάλ να εμπιστευτεί περισσότερο ντόπιους ανθρώπους οι οποίοι διαθέτουν αυξημένα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα (επιμελητές εκθέσεων, εικαστικοί, πολιτιστικοί μάνατζερ, μουσικοί, λογοτέχνες, γραφίστες κλπ.) η αξιοποίηση των οποίων σε μια αναβαθμισμένη καλλιτεχνική επιτροπή θα λειτουργούσε ως αφετηρία για καινοτομίες και όχι ως ευκαιρία απλώς για δημόσιες σχέσεις. (Αναγκαία σημείωση: βεβαίως και δύναται ένας συνταξιούχος ορνιθολόγος για παράδειγμα να συμμετέχει ενεργότατα στα τού πολιτισμού αλλά αυτό ουδόλως συνεπάγεται πως θα έχει την τελική γνώμη για τα παραγόμενα πολιτιστικά αγαθά ή για τη στελέχωση πολιτιστικών υποδομών). 4. Η δημόσια εικόνα του Φεστιβάλ (κρίσεις, κείμενα, διαφημιστική προβολή) οφείλει να υπακούει στις αρχές της έλλογης προβολής και όχι στον εντυπωσιασμό. Δυστυχώς, η καλή προσπάθεια φέτος για διαφήμιση και προβολή από το γραφείο τύπου(χάρη και στην παρουσίαση του ιστορικού λευκώματος σε τέσσερις πόλεις) αμαυρώθηκε από την βερμπαλιστική παρουσίαση κειμένων τα οποία βρίθουν μελό εκφράσεων, ασυνταξιών και λαθών. Ουδέποτε—και μιλώ τώρα ως ιστορικός ερευνητής της ιστορίας των γραπτών μνημείων της Πιερίας—είχαμε στον πιερικό τύπο και δη σε κρίσεις για τα καλλιτεχνικά πράγματα και για τη δράση του Φεστιβάλ Ολύμπου, ελληνικά του τύπου «ο σύγχρονος Έλλην διδασκόμενος καθαιρείται ψυχικά και πληρείται από αισθήματα εθνικής υπερηφάνειας». Και είναι κρίμα, ακόμα και στην τελευταία εκδήλωση του Φεστιβάλ,ο γνωστός μελό δαίμων της αγραμματοσύνηςνα ξαναχτυπά γράφοντας το αμίμητο για τους Χατζή/Μαρινέλα: «Μας θύμισαν και μας συγκίνησαν με τραγούδια διαχρονικά, ανηλικιακά, μοναδικά». Το απλό επίθετο διαχρονικά δεν έφτανε φαίνεται και γι’ αυτό προστέθηκε το ...ανηλικιακά (κατά το αντηλιακά, άραγε;) θυμίζοντάς μας την λαρισινή «Φαύστα», θαυμάσια παράσταση-συμβολή στα 50χρονα του Μποστ από τον φίλο του Φεστιβάλ και εξαίρετο σκηνοθέτη Κώστα Τσιάνο!
Τόσο ο νυν πρόεδρος του ΟΡΦΕΟ Γρηγόρης Παπαχρήστος, παλαιός δήμαρχος με φιλόμουση δράση, όσο και ο επί σειρά ετών πρόεδρος Ιάκωβος Τασχουνίδης (που διαθέτει ένα μοναδικό αρχείο της εικονογραφημένης ιστορίας του Φεστιβάλ), αλλά και τα υπόλοιπα μέλη του διοικητικού συμβουλίου, οφείλουν να αντιμετωπίσουν με αίσθημα ευθύνης τις προκλήσεις τού πολιτισμού στην Πιερία. Κι αυτό γιατί το Φεστιβάλ Ολύμπου, με τις θεατρικές του παραστάσεις, αποτελεί, όπως και να το κάνουμε, τον μείζονα πολιτιστικό θεσμό στην (καλοκαιρινή) Πιερία!
Το 42ο Φεστιβάλ Ολύμπου ολοκληρώθηκε πριν από λίγες μέρες. Το φετινό φεστιβάλ, με τις 10 περίπου θεατρικές παραστάσεις του, έδωσε την ευκαιρία στο κοινό να δει από κοντά και να εκτιμήσει τις κατακτήσεις της σημερινής θεατρικής τέχνης: όσο και αν είναι ο θεσμός του Φεστιβάλ Ολύμπου πολυσυλλεκτικός και όχι κατανάγκην αρωγός ενός συγκεκριμένου θεατρικού πράττειν, δεν έλλειψε η σοβαρή και επιμελημένη τέχνη του θεάτρου σε όλες της σχεδόν τις μορφές.
Υπενθυμίζω πρόχειρα: «Μήδεια» (Γιώργος Κιμούλης), κορυφαία μορφή του φετινού θεατρικού καλοκαιριού,«Αγαμέμνων» (Καρυοφυλλιά Καραμπέτη), «Φαύστα» του Μποστ (σκηνοθεσία του Κώστα Τσιάνου), «Επιθεωρητής» του Γκόγκολ (Γ. Αρμένης και Κ. Μαρκουλάκης), «Τραχίνιες» και «Κύκλωψ», δύο ελάχιστα ανεβασμένες παραστάσεις, οι οποίες μάς έδειξαν τον πλούτο και την ευρηματικότητα των Ελλήνων σκηνοθετών (Θωμάς Μοσχόπουλος, Βασίλης Παπαβασιλείου). Ο κατάλογος θα μπορούσε να επιμηκυνθεί ανάλογα με τα γούστα και τις προτιμήσεις του καθένα μας.
Το βέβαιο είναι, και αυτό δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω, το γεγονός πως, χάρη στο Φεστιβάλ Ολύμπου, οι Πιεριείς είχαν την ευκαιρία να δουν, να ακούσουν και να πάρουν μια γεύση της θεατρικής προκοπής μας ως έθνους. Και αυτό είναι κάτι που οφείλουμε μέσω του διαλόγου και της αξιοποίησης όλων όσοι διαθέτουν όραμα, ειδικές σπουδές και γνώση —χωρίς αποκλεισμούς και μίζερες βοναπαρτικές συμπεριφορές— να διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού. Διορθώνοντας δηλαδή και τα τρωτά μας.
Κάποια από αυτά: 1. Καλύτερη οργάνωση των εκδηλώσεων. Αφορά την έναρξη των εκδηλώσεων, την τήρηση της τάξης (χώροι στάθμευσης, σεβασμός του χώρου), την συνεχή ενημέρωση της ιστοσελίδας του Φεστιβάλ κ. ά. Δείγματος χάριν: αλγεινή εντύπωση προξένησε το γεγονός πως η ωραία ιδέα «Θεάτρου Έπαινος» τοποθετήθηκε από τους οργανωτές υπεύθυνους στις 6.30 το απόγευμα, την ίδια μέρα που είχε στις εννιά παράσταση, με αποτέλεσμα ο οξυδερκής κριτικός που βραβεύτηκε, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, να μιλά, εκεί, γύρω στις επτά, σε 10 άτομα. 2. Πιο εύστοχη επιλογή της τιμώμενης χώρας. Καλό είναι η χώρα να επιλέγεται πρώτα πρώτα από εκείνους τους λαούς οι οποίοι μάς τιμούν με την παρουσία τους (Σερβία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουγγαρία κλπ). Αλλιώτικα θα έχουμε να ζήσουμε στιγμές αμηχανίας (και τουριστικής αποτυχίας) όπως με την Ισπανία: όχι μόνο δεν καταδέχτηκε να έρθει κάποιος εκπρόσωπος της Ισπανίας στα εγκαίνια αλλά και η κάλλιστη κατά τα άλλα Λουθ Καζάλ εισέπραξε το υπερμέγεθες ποσό των 70. 000 ευρώ (την ώρα που ο προϋπολογισμός του Φεστιβάλ Φιλίππων φέτος ήταν 63. 000 ευρώ σύμφωνα με δήλωση του Θοδωρή Γκόνη)«βάζοντας μέσα» το Φεστιβάλ 60.000 ευρώ! Ωστόσο, η Νορβηγία φέτος άφησε καλές εντυπώσεις: μία σεμνή και ουσιαστική εναρκτήρια βραδιά, δύο καλές χορωδίες με έργα Θεοδωράκη και τρεις εκθέσεις (μάλλον αδιάφορες και τουριστικού επιπέδου κατά την κρίση μου αλλά αυτό είναι θέμα γούστου). 3. Χρειάζεται το Φεστιβάλ να εμπιστευτεί περισσότερο ντόπιους ανθρώπους οι οποίοι διαθέτουν αυξημένα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα (επιμελητές εκθέσεων, εικαστικοί, πολιτιστικοί μάνατζερ, μουσικοί, λογοτέχνες, γραφίστες κλπ.) η αξιοποίηση των οποίων σε μια αναβαθμισμένη καλλιτεχνική επιτροπή θα λειτουργούσε ως αφετηρία για καινοτομίες και όχι ως ευκαιρία απλώς για δημόσιες σχέσεις. (Αναγκαία σημείωση: βεβαίως και δύναται ένας συνταξιούχος ορνιθολόγος για παράδειγμα να συμμετέχει ενεργότατα στα τού πολιτισμού αλλά αυτό ουδόλως συνεπάγεται πως θα έχει την τελική γνώμη για τα παραγόμενα πολιτιστικά αγαθά ή για τη στελέχωση πολιτιστικών υποδομών). 4. Η δημόσια εικόνα του Φεστιβάλ (κρίσεις, κείμενα, διαφημιστική προβολή) οφείλει να υπακούει στις αρχές της έλλογης προβολής και όχι στον εντυπωσιασμό. Δυστυχώς, η καλή προσπάθεια φέτος για διαφήμιση και προβολή από το γραφείο τύπου(χάρη και στην παρουσίαση του ιστορικού λευκώματος σε τέσσερις πόλεις) αμαυρώθηκε από την βερμπαλιστική παρουσίαση κειμένων τα οποία βρίθουν μελό εκφράσεων, ασυνταξιών και λαθών. Ουδέποτε—και μιλώ τώρα ως ιστορικός ερευνητής της ιστορίας των γραπτών μνημείων της Πιερίας—είχαμε στον πιερικό τύπο και δη σε κρίσεις για τα καλλιτεχνικά πράγματα και για τη δράση του Φεστιβάλ Ολύμπου, ελληνικά του τύπου «ο σύγχρονος Έλλην διδασκόμενος καθαιρείται ψυχικά και πληρείται από αισθήματα εθνικής υπερηφάνειας». Και είναι κρίμα, ακόμα και στην τελευταία εκδήλωση του Φεστιβάλ,ο γνωστός μελό δαίμων της αγραμματοσύνηςνα ξαναχτυπά γράφοντας το αμίμητο για τους Χατζή/Μαρινέλα: «Μας θύμισαν και μας συγκίνησαν με τραγούδια διαχρονικά, ανηλικιακά, μοναδικά». Το απλό επίθετο διαχρονικά δεν έφτανε φαίνεται και γι’ αυτό προστέθηκε το ...ανηλικιακά (κατά το αντηλιακά, άραγε;) θυμίζοντάς μας την λαρισινή «Φαύστα», θαυμάσια παράσταση-συμβολή στα 50χρονα του Μποστ από τον φίλο του Φεστιβάλ και εξαίρετο σκηνοθέτη Κώστα Τσιάνο!
Τόσο ο νυν πρόεδρος του ΟΡΦΕΟ Γρηγόρης Παπαχρήστος, παλαιός δήμαρχος με φιλόμουση δράση, όσο και ο επί σειρά ετών πρόεδρος Ιάκωβος Τασχουνίδης (που διαθέτει ένα μοναδικό αρχείο της εικονογραφημένης ιστορίας του Φεστιβάλ), αλλά και τα υπόλοιπα μέλη του διοικητικού συμβουλίου, οφείλουν να αντιμετωπίσουν με αίσθημα ευθύνης τις προκλήσεις τού πολιτισμού στην Πιερία. Κι αυτό γιατί το Φεστιβάλ Ολύμπου, με τις θεατρικές του παραστάσεις, αποτελεί, όπως και να το κάνουμε, τον μείζονα πολιτιστικό θεσμό στην (καλοκαιρινή) Πιερία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου